20. Druga strona medalu

Wyjazd do innego kraju jest na pewno kwestią, którą należy przedsytkutować z bliskimi przed podjęciem ostatecznej decyzji. Gorzej kiedy spada na Ciebie z dnia na dzień. Tak było i ze mną. Ledwo dowiedziałem się o wypożyczeniu do Schalke 04, a już byłem w domu powiadomić o tym kobietę mojego życia. Bo przecież to właśnie nią w dalszym ciągu była Monika, mimo zgrzytów, mimo tego w co pakowałem się ja, to ona zawsze była przy mnie. Od lat była blisko mnie, nie ważne czy setki kilometrów dalej czy zaledwie kilka centymetrów obok - była i to było najważniejsze. Dlatego kiedy oświadczyła mi, że nie może ze mną lecieć do niemieckiego Gelsenkirchen czułem zawód. Wiedziałam, że przez około tydzień będę musiał dać sobie radę bez niej. Ona dokończy to, co zaczęła tutaj, a ja... Rozpocznę wszystko tam....

Uczucie kiedy zostawiasz na lotnisku swoją kobietę nie jest moim ulubionym, dlatego też nie chciałem zbytnio, żeby pojechała ze mną na port lotniczy. Ona jednak tak usilnie się zaparła, że nie miałem wyboru. Musiałem jej na to pozwolić. Od kilku godzin byłem w ciągłym kontakcie telefonicznym z Huntelaarem, wiedziałem, że w nim znajdę wsparcie w tych ciężkich dla mnie początkach w nowym klubie. Ledwo postawiłem nogi na niemieckiej ziemii dopadło mnie stadko fotografów. Rob zapakował mnie podstawionego specjalnie dla nas samochodu i ruszyliśmy do siedziby klubu, gdzie mieliśmy do końca wynegocjować warunki transferu, a następnie podpisać kontrakt. Wszystko przebiegło bez większego problemu. Na 16.00 pojawiłem się na pierwszym treningu z drużyną. Powitali mnie dość ciepło. Ku mojemu zaskoczeniu Klaas nie był jedynym znanym mi graczem. Spotkałem Farfana, którego znałem jeszcze z PSV.

-Gdzie zgubiłeś narzeczoną? - Huntelaar zaśmiał się podbiegając do mnie i klepiąc mnie w plecy.

-No co Ty, Ibi? Zaręczyłeś się? - Farfan patrzył na mnie niedowierzając. - Pamiętam czasy Ibiego, który dziewczyny wymieniał jak rękawiczki.

-Taaa - westchnąłem wspominając czasy jeszcze przed poznaniem Moniki. - Kiedy to było... Mam dziewczynę od 4 lat, Farfan.

-Co te kobiety robią z nami facetami - zaśmiał się, a ja i Huntelaar mu zawtórowaliśmy.

-To jak z Moniką? - reprezentacyjny kolega nie dawał mi spokoju.

-Została w Barcelonie. - zacząłem niepewnie. - Ma jakieś zlecenie do dokończenia... Polecę po nią za jakiś tydzień...

Nie było mi łatwo mówić o tym, że jej tu nie ma. Podobnie jak wtedy, kiedy pojawiłem się w Barcelonie, a wszyscy nowi koledzy z zespołu dziwili się, że spławiam wszystkie dziewczyny kręcące się obok mnie. Musiałem im tłumaczyć się z tego, że moja dziewczyna została w Eindhoven. Nie było to łatwe, podobnie jak ta sytuacja teraz. Od razu po treningu powędrowałem obejrzeć mieszkanko, w którym miałem zamieszkać. Od razu powitało mnie schludne chronione osiedle. Po wejściu do mojego mieszkania powitały mnie ściany w przyjemnym odcieniu, rozmieszczenie pokoi też mi odpowiadało. Dopóki z Moniką nie znajdziemy czegoś lepszego bez wątpienia damy sobie radę w tym gniazdku. Poszedłem się rozpakować, a następnie wskoczyłem pod prysznic. Ledwo spod niego wyszedłem, a usłyszałem dzwonek do drzwi. Byłem już niemal pewny, że to jakiś fan, ktory zdobył jakimś cudem mój adres i teraz przyszedł prosić o autograf. Spojrzałem przez wizjer i nie mogłem uwierzyć. Za drzwiami stała Dorien z małą walizką. Otworzyłem jej drzwi mierząc ją wzrokiem od dołu do góry.

-Cześć - uśmiechnęła się do mnie przyjaźnie, a następnie odważnie wykonała krok do przodu składając na moim policzku całusa.

-Hej - stanąłem drapiąc się po głowie i uważnie przyglądając brunetce. - Skąd masz mój adres?

-Thiago - uśmiechnęła się wchodząc głębiej do mojego mieszkania. - Po za tym przyda Ci się damska ręka, a wiem, że Twoja Moniczka została w Barcelonie.

-Dorien - zacząłem niepewnie. - Wiesz, że nie widzieliśmy się ze 2 tygodnie i trochę się pozmieniało...

-Wiem, wiem... - zaśmiała się machając ręką i przysiadając na swojej walizce. - Oświadczyłeś się jej i Cię przyjęła. Dobre nowiny szybko się roznoszą, zwłaszcza w towarzystwie twoich kolegów z Barcelony.

Uśmiechnąłem się widząc, że jej to w niczym nie przeszkadza. Była tą z dziewczyn, która wiedziała czego potrzebuje facet i jednocześnie nie wymagała od niego żadnych wyznań ani cudów. Podszedłem złożyć na jej ustach namiętny pocałunek.

-W takim razie na co czekasz? - spojrzałem na nią pytająco. - Sypialnia jest tam...

Tak, w moim życiu były dwie kobiety. Jedna z nich była tą, z którą chciałem ułożyć sobie życie. Druga? No cóż jakby tu określić rolę Dorien. Dorien była moją drugą opcją. Może i byłem seksocholikiem, dlatego potrzebowałem alternatywy na wieczory, kiedy Monika nie miała ochoty, siły lub zwyczajnie nie mogła się ze mną kochać. Zapewne zapytacie skąd wzięła się ta modelka. Otóż po przymusowym powrocie z Euro prosto do Holandii z częścią chłopaków z drużyny byliśmy tak zdołowani, że rozerwać nas mogło tylko jedno - klub. I tam właśnie poznałem Dorien. Niezależnie od tego czy byłem już podpity czy nie postawiłem jej kilka drinków. Od drinka do drinka, od słowa do słowa wylądowała ze mną w pokoju hotelowym. Wtedy pierwszy raz zdradziłem Monikę. Czy czułem wyrzuty sumienia? Może trochę, jednak niewielkie. Przecież Polka mogła przylecieć do mojej ojczyzny ze mną, potem polecielibyśmy do jej rodziców, dopiero później do Hiszpanii. Ale ona była innego zdania, uważała, że nie będzie niepotrzebnie latała i poczeka na mnie u rodziców. A ja? Tak spodobał mi się czas spędzany w hotelowym pokoju z Dorien, że mój pobyt w stolicy Holandii przedłużyłem o kilka dni. Monika przyjęła to ze spokojem, sam byłem w szoku, jednak postanowiłem po prostu z tego korzystać. I korzystałem do bólu. Szybko złapałem z Dorien dobry kontakt, mówiłem jej o wszystkim: dziewczynie, która już raz odrzuciła moje oświadczyny, o przyjaciołach z klubu, klubie, kontuzjach. Czułem się jakbym znalazł drugą bratnią duszę, oczywiście pierwszą wciąż pozostawała Monika. Wymieniliśmy się numerami, a ona obiecała mi, że odwiedzi mnie w stolicy Katalonii. Jak zapewne wiecie słowa dotrzymała. Thiago i Alexis byli pod takim wrażeniem, że pytali mnie czy nie miałbym nic przeciwko temu, żeby spędzili z nią jedną noc. Problem w tym, że miałbym wiele przeciwko. I wtedy to się zaczęło dziać. Z Moniką, która zaczynała węszyć dookoła Dorien spędzałem co raz mniej czasu tylko po to, żeby móc spędzić go w pokoju hotelowym Holenderki. Otwarcie przyznam, że kocham jedną i drugą - każdą w inny, oryginalny sposób. Wracając na ziemię udałem się do sypialni, w której czekała już na mnie spragniona czułości Holenderka.

Obudziłem się następnego dnia rano. Dziewczyna jeszcze wygodnie spała na mojej poduszce, odruchowo uśmiechnąłem się pod nosem. Ruszyłem do łazienki celem przygotowania się na trening i być może mecz. Na stadion postanowiłem udać się pieszo. Pod osłoną ciemnych okularów powinno się udać. Na stadion miałem całkiem niedaleko, a tylko w ten sposób mogłem podziwiać spokój panujący w mieście. Po drodze zaszedłem do sklepu po napój energetyczny, a następnie ruszyłem w dalszą drogę na boisko. Spacer zajął mi trochę ponad 20 minut, jednak przyzwyczajenie do jazdy samochodem było większe, dlatego też postanowiłem, że muszę kupić jakieś nowe autko, ewentualnie sprowadzić moje Audi z Barcelony wraz z moją dziewczyną. W drodze na stadion wykręciłem jeszcze numer mojej oficjalnej połówki, rozmawiając z nią zrobiło mi się jeszcze lżej na sercu. Zdecydowanie, jeśli zapytacie mnie czy można kochać dwie kobiety odpowiem wam, że tak.  Najgorsze jest to, że nie wszystkim mogłem mówić o tej drugiej. Nie mogłem się zwierzyć nawet mojemu bratu, bowiem spotkałbym się z całkowitym brakiem zrozumienia i szacunku do moich poczynań.

Ledwo wszedłem do szatni powitał mnie stary poczciwy Farfan.

-A ty co taki uśmiechnięty? Kobieta przyleciała? Udana noc?

-Nie, nie przyleciała - zaśmiałem się klepiąc go lekko po plecach.

- Wiedziałem, że jeszcze Ibrahim Afellay wróci do dawnych nawyków - zaśmiał się znikając gdzieś za ścianą.  Sam z niedowierzaniem pokręciłem tylko głową. Nie mógł się dowiedzieć o istanieniu Dorien zwłaszcza jeśli gdzieś z boku zawsze czyhał Huntelaar. Nigdy nic do niego nie miałem jednak był lojalnym typem, niekoniecznie względem kolegów, ale kiedy była potrzeba potrafił wykazać tą cechę nawet względem ich dziewczyn. Stąd moja obawa.

Debiut w pierwszym meczu Schalke na jakim byłem obecny to coś niesamowitego. Wyjście na murawę przy owacji na stojąco na trybunach - uczucie godne zapamiętania. Nie pamiętam nawet czy tak samo witano mnie na Camp Nou. Spodobało mi się tam od pierwszej minuty. Biegając po boisku czułem się fantastycznie. Już dawno nie czułem  takiego wiatru w przysłowiowych skrzydłach.To było to, co kocham. Po meczu Monika była jedyną osobą, z którą chciałem podzielić się swoją radością. Chciałem, bo niekoniecznie możliwe było przytulenie jej, uściskanie, pocałowanie... Nie było to możliwe w ogóle, bo była 1400 km ode mnie.  Co z tego, że do rodzinnego domu miałem około 2 godziny drogi samochodem, skoro mój dom został w Barcelonie. Ona była moim domem i ostoją spokoju, jaką zawsze mi zapewniała. Kiedy udzieliłem odpowiednich wywiadów i oporządziłem się w szatni mogłem wykręcić jej numer. Ostatek kontaktu jaki mi z nią pozostał.

-Cześć piękna - rzuciłem słysząc jej lekko rozleniwiony głos. - Widziałaś?

-Byłeś niesamowity! - jej głos nabrał teraz nieco więcej entuzjazmu, zaryzykowałbym stwierdzeniem, że cieszyła się prawie tak mocno jak ja. - Żałuję, że nie ma mnie z Tobą.

-Przyleć - westchnąłem opierając głowę o swoją szafkę  machając Farfanowi, który właśnie opuszczał klubowe pomieszczenie. - Bez Ciebie wariuję... Czuję to...

-Ja bez Ciebie też, uwierz mi na słowo - odpowiedziała mi dość smutno. - Wiesz, że póki co nie mogę. Poczekam tutaj na Ciebie...

-Nie wiem jak to wyjdzie... - jęknąłem, tak bardzo nie lubiłem jej opuszczać. - Nie wiem kiedy dostanę wolne...

Ona też tego nie wiedziała. Miała nadzieję, że jak najszybciej. Też miałem taką nadzieję, że gdy już do niej przylecę to zapakuję ją w ten samochód i choćby siłą zabiorę do naszego nowego domu, Gelsenkirchen.

Któregoś dnia z kolei szukałem w mojej walizce bluzy, której nie zdołałem jeszcze wyciągnąć z walizki, kiedy natknąłem się na jakiś czerwony materiał. Pierwsza myśl - Dorien dotarła już nawet tutaj, po chwili jednak zdałem sobie sprawę z tego, że to część garderoby Moniki. Na samo wspomnienie uśmiechnąłem się, a z szafki nocnej ściągnąłem ramkę z naszym wspólnym zdjęciem. Sam nie wiem jak długo siedziałem tak na podłodze w ręku ściskając prezent od narzeczonej i przyglądając się uważnie naszemu wspólnemu zdjęciu. Rozmarzony uśmiech nie schodził mi z twarzy. Chciałem móc ją znowu przytulić i poczuć jej zapach. Tęskniłem za nią jak cholera. Jednak serce łamał mi brak możliwości wyjazdu. Nie zdawałem sobie sprawy z tego, że za kilka dni to ja zepsuję szansę na przytulenie jej. Dorien zdążyła wrócić z jakichś zakupów, na które wyszła rano. Po chwili z głową uniesioną do góry wkroczyła do sypialni niosąc ze sobą jakieś torebki przepełnione zapewne ubraniami. Nie obdarzyłem jej nawet jednym najmniejszym spojrzeniem, wciąż tępo patrzyłem w fotografię sprzed około dwóch lat. Papierowe reklamówki runęły na ziemi, a jej dłonie skierowały się do przedmioty, który uważnie obserwowałem. Teraz do ona oglądała fotografię, dostrzegłem lekki uśmiech na jej twarzy, by za chwilę skupić się na tym co w dalszym ciągu trzymałem w ręku. 'Zdobycz' schowałem z powrotem do walizki wyciągając w końcu ciemną bluzę.

-Tęsknisz za nią, co? - złapała mnie za nadgarstek, kiedy chciałem już opuścić sypialnię. - Śmiesznie tu wyglądałeś.

-To zdjęcie sprzed dwóch lat - bąknęłem opadając na miejsce obok niej. - Może to dziwne, bo mam tu wszystko: Ciebie, piłkę, pieniądze, gram.... Ale tęsknie za nią, Dorien...

-Chodź tu - przytuliła mnie do swojej piersi. Może to dziwne, ale przez to wspólne mieszkanie nasze relacje z tych czysto łóżkowych powoli przeradzały się w coś większego. Momentami czułem, że mogę na prawdę jej się zwierzyć, że mogę na niej polegać. Wiedziała, przecież tak na prawdę o mnie wszystko.

-Cicho.. - usłyszałem jej ciepły głos nad moim uchem, zacisnąłem mocniej powieki. Tęskniłem za Moniką....

Tego dnia nie zapomnę nigdy, choćbym chciał go na siłę mocno zatuszować. Choćbym chciał wymazać go z pamięci, nie dało się. Było jeszcze kilka takich innych dni, ale ten wraca mi do dziś przed moje oczy. Wróciłem do domu z treningu, a torbę cisnąłem w róg przedpokoju w okolicy drzwi. Z ciekawością zajrzałem do sypialni, gdzie w skąpej bieliźnie czekała już na mnie Dorien. Uśmiechnąłem się do niej każąc jej poczekać 5 minut. Zgodziła się. Byliśmy w trakcie, kiedy rozległ się dzwonek do drzwi. Oderwała się ode mnie śmiejąc się. Naciągnęła moją koszulę i pobiegła w niej do drzwi. Leżałem rozłożony na łóżku czekając na jej powrót, jednak długo nie wracała. Naciągnąłem bokserki i skierowałem się w stronę drzwi wejściowych. Dostrzegłem ją stojącą z tym charakterystycznym dla niej uśmiechem.

-Kto przyszedł, ko.... - urwałem widząc w drzwiach ją. Miała na sobie krótkie dżinsowe shorty i koszulkę ukazującą jej idealnie płaski brzuch. Przełknąłem głośno ślinę, widziałem jak spogląda to na mnie, to na Dorien.

-Monika... - szepnąłem i poczułem jak mój głos już całkiem się łamie. - Cholera, cholera, cholera...

Moich ostatnich słów raczej nie słyszała zarówno ona jak i Holenderka. Przymknąłem powieki mając nadzieję, że wpadnie mi do głowy coś co pozowli mi wybrnąć z tej podbramkowej sytuacji. Po chwili jednak poczułem jak odciska swoją dłoń na moim policzku. Siarczysty ból przeszedł po mojej twarzy. Byłem prawie pewien, że mam odciśniętą jej dłoń na twarzy. A ona? Już uciekała, właśnie wsiadła do windy. Jak oparzony pobiegłem do pokoju i naciągnąłem na sobie treningowe spodenki rzucone gdzieś w kąt pokoju i chwyciłem pierwszą lepszą koszulkę nakładając ją na siebie, gdy już zbiegałem po schodach.

-Monika! - ledwo wybiegłem z budynku już ujrzałem swoją ukochaną.

Obróciła się i wtedy dostrzegłem te zapłakane zielone oczy. Całkowicie zaszklone tęczówki patrzyły na mnie z wyrzutem. W dłoni mocno ściskała rączkę od walizki, widziałem jak pod wpływem tego wysiłku lekko wychodzą jej na wierzch żyłki.

-Poczekaj! Daj mi to wyjaśnić! - rzuciłem już niemal bezradnie, widziałem bowiem, że tak łatwo nie da mi do siebie wrócić.

- Jak mogłeś?! - jej głos łamał się z każdym wypowiadanym na nowo słowem. Ostrożnie wykonałem krok do przodu chcąc być teraz bliżej niej w razie gdyby jednak w objawie tej bezsilności jaką z siebie wylewała zechciała się przytulić. - Przyleciałam, żeby zrobić Ci niespodziankę... Ładna mi niespodzianka....

-Co Ty robisz? - uważnie przyglądałem się jej łapiącej taksówkę. Włosy niedbale opadały jej na twarz, a oczy były takie smutne, a wszystko to moja zasługa. - Chodź tu...

Wyciągnąłem do niej rękę robiąc przy tym kilka kroków do przodu, jednak na darmo. Właśnie wsiadała do taksówki i za chwilę miała się ode mnie oddalić. Nie miałem nawet pojęcia, gdzie.

-Wracam pierwszym samolotem do domu - a jednak wiem gdzie jej szukać.

Teraz pytanie brzmi co dla niej było domem. Dla mnie zawsze było to miejsce, w którym była ona. Najpierw Eindhoven z nią, później Barcelona, a teraz... Czułem się jakbym stracił ten azyl na dobre. Były dwie opcje, gdzie mogła udać się Polka: Gdańsk lub Barcelona. Pierwsze co zrobiłem to skierowałem się do Huntelaara. Dzięki Bogu znałem adres na pamięć. Stanąłem pod jego drzwiami. Musiałem się poradzić. Otworzył mi zdziwiony.

-Cześć - zaśmiał się.  - Koszulkę masz na lewą stronę.

Spojrzałem na nią, a później tylko zakląłem pod nosem. Wpuścił mnie do środka, na osobności opowiedziałem mu w skrócie o wszystkim.

-Nie oddała Ci pierścionka? - spojrzał na mnie uważnie, a ja tylko pokręciłem przecząco głową. - To na co Ty jeszcze czekasz?! Leć do niej! Przepraszaj, choćby na kolanach.

Po tych słowach podał mi laptopa z włączoną stroną do bukowania biletów.

-Ty ją kochasz palancie - zaśmiał się patrząc na mnie. - Posłuchaj czasem serca, a nie będziesz czekał, aż ktoś powie Ci wprost co myślisz.

Jego słowa podziałały. Serce podpowiadało Barcelona, więc zabukowałem bilet na najbliższy lot. Zaraz po tym pożegnałem się z napastnikiem i pobiegłem do domu zapakować najpotrzebniejsze rzeczy. Dorien przyglądała się temu, co robię.

-Ibi, przepraszam... - powtarzała to już chyba setny raz. - Jakbym wiedziała, że to ona będzie stała za tymi drzwiami to nie otwierałabym ich nigdy.

-Przestań - bąknąłem mijając ją w drodze do łazienki. - Lecę to naprawić. Możesz tu mieszkać, ale pamiętaj jak Ci napiszę, że ona wraca ze mną to...

-Ja wracam do Holandii. - dokończyła za mnie opadając na łóżko.

W moim domu w Barcelonie byłem rano. Zaniepokoiła mnie nieobecność Tiny w ogrodzie, nie powitała mnie też kiedy otwierałem zamek w drzwiach. Jednak moja niepewność zniknęła z widokiem walizki Moniki. Swoja torbę położyłem obok jej i ruszyłem po cichu na górę. Jeśli płakała tak mocno jak wtedy w Gelsenkirchen zasnęła pewnie kilka godzin temu i śpi nadal. Nie chciałem jej obudzić. Złapałem za klamkę drzwi do sypialni, lekko je uchyliłem. Wydały z siebie cichy pisk, a moim oczom ukazała się ona śpiąca w objęciach śpiącego Fabregasa.

-Będę musiał mu podziękować - rzuciłem sobie w myśli widząc dwójkę przyjaciół, która się wspierała. Byłem pewien, ze przyszedł w środku nocy tylko ją pocieszyć, przytulić, posiedzieć z nią.

-Monika - zawołałem ją dość cicho tak, żeby nie zbudzić Cesca.

Otworzyła leniwie oczy spoglądając na mnie, po czym jak poparzona naciągnęła na siebie szczelniej kołdrę. W momencie, w którym naciągnęła pościel na siebie ściągnęła ją z Fabregasa, który okazał się być całkiem nagi. Obróciłem się na pięcie i zbiegłem schodami na dół.  Musiałem zebrać myśli, zacząć myśleć trzeźwo.  Usłyszałem jej kroki na schodach, biegła tylko i wyłącznie w koszuli nienależącej do mnie. Zaparło mi na chwilę dech w piersiach, ale po chwili przypomniałem sobie o tym, co zastałem w moim łóżku.

-Długo z nim sypiasz?! - krzyczałem, a słowa same lały się z moich ust. - Popatrz na siebie! Jak Ty w ogóle wyglądasz?!

Patrzyłem jej prosto w oczy chcąc dostrzec w nich, choć trochę skruchy. Chciałem, żeby to wszystko co zastałem było tylko karą za tą niespodziankę jaką ja jej zafundowałem w Niemczech.

-Ibi - szepnęła, a ja wyczułem w jej głosie nutkę bezsilności. - Też mnie zdradzałeś… - spojrzała mi w oczy i zrobiła kilka kroków w przód.  Jak długo sypiałeś z Dorien, która jest Twoją kuzynką?

-To nie moja kuzynka! - nie wytrzymałem i wydałem z siebie kolejny krzyk skierowany w jej stronę. - Sypiam z nią od kiedy poleciałem do Holandii po Euro. Chciałaś wiedzieć to wiesz!

Teraz dopiero dostrzegłem jak wiele bólu jej sprawiłem tymi słowami. Jednak czułem, że muszę wyznać jej prawdę, powiedzieć tak na prawdę wszystko o tym, co łączy mnie z Dorien. Mój wzrok przykuł teraz Cesc schodzący po schodach. Miał na sobie już niemal wszystko z wyjątkiem tej przeklętej koszuli przylegającej do jej ciała.

-Długo ją posuwasz?! - nie wytrzymałem, spojrzałem na nią z wściekłością.  Widziałem jak spogląda na Monikę z powątpieniem.

-Jakiś czas.  Ibi, stary cenie Cię jako kumpla, ale….

-Ale przeleciałeś moją pannę! - warknąłem, wciąż mierząc go wzrokiem. - Wynoś się! Oboje się wynoście!

Spojrzałem przelotnie na moją dziewczynę, obróciła się na palcach i zaczęła wbiegać po schodach na górę. Zrezygnowany kopnąłem w moją torbę, po czym usiadłem na kanapie chowając twarz w dłoniach. Słyszałem jak rozmawia z Cesciem. Po chwili Katalończyk wynosił jej walizki do samochodu stojącego w garażu. Podniosłem się chcąc ją jeszcze zatrzymać, przeprosić, cofnąć swoje słowa. Podeszła do mnie, dostrzegłem jej zaszklone tęczówki. Wyciągnąłem niepewnie dłoń, chcąc pogłaskać ją po policzku. Wyprzedziła mnie ujmując swoją ręką moją. Poczułem jak kładzie mi coś w dłoni, a następnie ją zamyka. Patrzyłem jak odchodzi i nie robiłem nic. Kobieta mojego życia właśnie znikała z mojego życia, a ja nie mogłem zrobić nic. Otworzyłem niepewnie dłoń bojąc się o najgorsze. I stało się. Właśnie go trzymałem - pierścionek zaręczynowy. 4 lata tak po prostu minęły w jeden poranek. Wszystko poszło się bujać, a ja stałem sam w opustoszałym domu. Wyciągnąłem z kieszeni telefon wybijając numer Alexisa.

-Cześć - rzuciłem sucho. - Nie chcesz może się schlać?

Proszę Cię, nie myśl, że będziemy mogli cofnąć się,

Nie, jeśli powiesz mi, że chcesz mocno mnie,
Ta i wiedz, że to łamie mi serce,
Ale kurwa nie chce widzieć Ciebie więcej, nigdy więcej

____________________________________________________________________________

Mam nadzieję, że błędy wyeliminowane, a treść zadowala.

Kolejny muszę dopiero stworzyć najpóźniej przewiduję go równo za tydzień najwcześniej na przełomie wtorku i środy.

Pragnę życzyć miłej lekturki i każdego kto jeszcze nie miał okazji zaprosić na nowego bloga - Klik

Pozdrawiam serdecznie.