15. Kolacja

Siedziałam na kanapie w salonie czekając na Ibrahima, który miał być w domu o 19.00. Przepraszam, o 19.00 mieliśmy wyjść na rzeczoną kolację. Dochodziło właśnie wpół do ósmej,  a jego jak nie było tak nie zapowiadało się, że nagle się pojawi. Zrezygnowana oglądałam jakąś hiszpańską telenowelę na jednym z kanałów gotowa do wstania z miejsca i przebrania się w jakiś dres. I wtedy drzwi otworzyły się z hukiem, a do domu wpadł Ibi. Spojrzałam na niego z lekkim poirytowaniem jednak wciąż nic nie mówiłam.

-Ślicznie wyglądasz – rzucił podchodząc do mnie i całując mnie w skroń. – Wezmę prysznic, przebiorę się i jedziemy.

Po tych słowach pobiegł na górę. A ja mogłam przygotować się na kolejne długie dziesiątki minut w towarzystwie Antonia, który wybierał między Lolitą a  Carlą. Westchnęłam obojętnie, po czym skupiłam się na ekranie telewizora.

Ibrahim był gotowy po około 40 minutach, doprawdy prawdziwy rekord. Zszedł na dół w ciemnych spodniach i koszuli. Uśmiechnął się do mnie widząc moją naburmuszoną minę i kucnął przede mną swoimi dłońmi dotykając moich kolan.

-To co? Jedziemy? – zajrzał mi w oczy, wciąż ochoczo się uśmiechając, przeniosłam swój wzrok na niego mimowolnie się uśmiechając. Miał taką moc, że nie potrafiłam się na niego wściekać.

-Powiesz mi najpierw z jakiej okazji ta kolacja? – westchnęłam łapiąc go za rękę.

-Zaniedbałem Cię trochę – szepnął całując mnie krótko w usta.

-Ibi, powiesz mi po co widziałeś się z Robem? – niepewnie spojrzałam na niego.

-Pokazywał mi oferty, które napłynęły – rzucił obojętnie. – Podjęliśmy kilka kluczowych decyzji.

-Ibi, proszę – szepnęłam ściskając mocniej jego dłoń. – Zanim zabierzesz mnie na tą kolację powiedz mi co postanowiłeś.

-To nie feta z okazji zmiany klubu – zaśmiał się lekko. – Zwykła kolacja we dwoje i odrzuciliśmy parę solidnych drużyn.

Podniosłam się z kanapy wciąż uważnie mu się przyglądając, złapałam za torebkę i ruszyliśmy do wyjścia.

-Solidnych? To znaczy? – lekko przymarszczyłam brwi, by następnie zająć miejsce w samochodzie.

-Liverpool, Inter… - zaczął wyliczać.

-Czekaj… Inter?! – spojrzałam na niego z nie ukrywanym zdziwieniem. – Chciałeś tam grać….

-Jeszcze mocniej chciałem tu zostać – spojrzał na mnie uśmiechając się. – I choćby nie wiem co, zostajemy Monika.

Uśmiechnęłam się. Z jednej strony chciałam tu zostać zwłaszcza, że teraz miałam blisko Isę, z drugiej zaś bałam się o przyszłość Ibiego i jego grę w Barcelonie. Całe te zamieszanie jakie wciąż trwało raczej nie pozwalało mu spokojnie myśleć o grze w klubie, ale on się uparł mówił, że będzie walczył i się nie podda. No to niech walczy.

Nawet nie zauważyłam kiedy dojechaliśmy do jednej z lepszych restauracji w Barcelonie, zastanawiałam się tylko czy w natłoku tego okienka transferowego paparazzi dadzą nam spokój. Sama nie wiem czemu się o to bałam, przecież nigdy nie byliśmy w centrum ich zainteresowania.  Ibrahim wysiadł z samochodu każąc mi w nim pozostać, a następnie sam otworzył mi drzwi, w zamian za ten gest obdarowałam go chyba najpiękniejszym i najsłodszym uśmiechem jaki miałam w zanadrzu.  Kiedy obsługa zaprowadziła nas do stolika zamówiliśmy jedzenie, a kelner przyniósł wino. Muszę przyznać, że już dawno nie spędziłam z nim tak miło wieczoru śmialiśmy się, rozmawialiśmy o wszystkim i w zasadzie nie padło nic co spędziłoby uśmiech z twarzy, któregokolwiek z nas choćby na chwilę.

-Co robiłeś z chłopakami? – uśmiechnęłam się do niego upijając łyk czerwonego trunku.

-Sprawdzasz mnie? – zaśmiał się łapiąc mnie za rękę. – Byliśmy na obiedzie i pogadać.

-Ploteczki? – zaśmiałam się, wciąż patrząc mu w oczy, kiwnął tylko głową zajmując się później ponownie swoim talerzem.

Siedzieliśmy popijając już tylko wino i wtedy przemówił mój ukochany chłopak:

-Monika, jesteś najwspanialszą dziewczyna jaką w życiu poznałem – rozpoczął swój monolog, a moje serce zaczynało już walić jak oszalałe. -  I już dzisiaj wiem, że co by się nie działo nie pokocham żadnej innej kobiety tak mocno jak Ciebie i żadna inna nie pokocha mnie tak jak Ty. Kiedy trzeba wspierasz mnie, kiedy trzeba na mnie nakrzyczeć  robisz to. Jak robię coś źle mówisz mi o tym,  jesteś dla mnie skarbem jakiego nie jeden facet może mi zazdrościć. Jesteś jedyna w swoim rodzaju i gdyby nie Ty, to nawet nie chcę wiedzieć co bym robił w swoim życiu, gdzie bym teraz był… Nie przerywaj mi – wtrącił widząc, że już otwieram buzię. – Zgubiłem się. – zaśmiał się, wciąż na mnie patrząc. – W każdym bądź razie kocham Cię nad życie i chcę już do końca spędzić je tylko z Tobą. Monika ja nie wyobrażam sobie tego, że za parę lat nie będzie Cię przy mnie.  Pamiętaj, że nawet jeśli się dzisiaj zgodzisz nie musimy brać ślubu jutro, pojutrze, za tydzień, za miesiąc, za 6 miesięcy. Poczekamy tak długo jak będziesz chciała, ale muszę teraz zaryzykować po raz drugi Twoim odrzuceniem.  Muszę się Ciebie zapytać: czy zechcesz zostać moją żoną?

Poczułam łzy napływające do moich oczu, łzy wzruszenia,  bo to co właśnie powiedział, może i wydawało się banalne, ale sposób w jaki to zrobił…. To nie ważne, jednak każda kobieta chciałaby usłyszeć takie słowa od faceta, którego się kocha. Faceta swojego życia, bo nim właśnie dla mnie był Ibrahim. Zauważyłam jak wyciąga z kieszeni pudełeczko  z pierścionkiem, kiedy go ujrzałam zapomniałam na chwilę jak się oddycha, a moje łzy leciały już strumieniami. I może to uczucie jakim darzyłam Ibiego, może nadal to moje poczucie winy, a może zwyczajnie widok pierścionka sprawiły, że powiedziałam:

-Ibi kocham Cię. Nie zrobię Ci tego drugi raz, bo za bardzo Cię kocham, a ostatnio nie marzę o niczym innym jak o przyjęciu Twoich oświadczyn.

Po tych słowach wsunął mi na rękę pierścionek i podsunął się do mnie ocierając mi łzy z policzków.

-Nie płacz już tak – szepnął spoglądając teraz po ludziach siedzących przy sąsiednich stolikach. – Ktoś jeszcze pomyśli, że Cię skrzywdziłem.

Zaśmiałam się, po czym roześmiana rzuciłam mu się na szyję. Sprawiał, że moje serce miękło, a później się  dziwił, że  wylewam na zewnątrz hektolitry łez. Zacisnęłam ręce mocno na jego ramionach nie chcąc go wypuścić, nawet kiedy chciał sięgnąć po lampkę winę, ja nie chciałam go wypuścić z mojego uścisku.

-Jedziemy do domu? – szepnął mi na ucho.

-Mhm – mruknęłam cicho wprost do jego ucha.

-Ale wiesz, że dzisiaj tak łatwo Ci nie odpuszczę? – poprawił teraz moje włosy, a ja kiwnęłam tylko głową powoli się od niego odsuwając, a następnie całując go długo i namiętnie.

Obudziłam się następnego dnia z uśmiechem na twarzy. Ibiego nie było już w łóżku, ale był pod prysznicem, co wnioskowałam po dźwięku lecącej wody.  Z niedowierzaniem spojrzałam na moją lewą dłoń, na której teraz znajdował się przepiękny srebrny pierścionek z oczkiem wykonanym z maluteńkich diamencików. Mój pierścionek zaręczynowy, przymknęłam powieki wyciągając rękę do góry. Byłam szczęśliwa, zdecydowanie szczęśliwa.  Powoli podniosłam się z łóżka odczułam lekki ból głowy, a nogą potrąciłam opróżnioną butelkę po winie. Zaśmiałam się w duchu. Całkiem naga skierowałam się prosto do łazienki, do Ibrahima.

Po południu zaciągnął mnie na miasto, nie mówiąc mi nawet, że umówił się z połową składu. Poszłam tam z nim, bowiem dowiedziałam się, że Isa idzie z Busim. Jak się okazało, kiedy przyszliśmy za rękę, bowiem do parku mieliśmy dość blisko, była tam już prawie cała drużyna.

-Czemu mi nie powiedziałeś, że będą wszyscy? – szepnęłam mu na ucho, następnie podchodząc do Gerrarda.

-Cześć malutka – uśmiechnął się do mnie lekko czochrając moje włosy.

-Cześć wielkoludzie – odwzajemniłam uśmiech wspinając się na palce i nadstawiając policzek. – Pokażę Ci coś, ale cicho…

Wyciągnęłam w stronę obrońcy lewą dłoń z pierścionkiem i wtedy jak spod ziemi wyrósł Cesc.

-Co sobie pokazujecie? – rzucił stojąc obok nas i uważnie przyglądając się podobnie jak Gerrard mojej dłoni.

-Przyjęłaś? – na twarzy Gerrarda zawitał teraz banan. – Ale jazda! W końcu! Czas najwyższy Monika.

-Wiem – zaśmiałam się szczerząc zęby i patrząc teraz cała w skowronkach na Cesca, który teraz złapał mnie za rękę uważnie oglądając moją nową ozdobę.

-No całkiem, całkiem – zaczął, po chwili jednak spojrzał na mnie i się zaśmiał. – Nie no gratuluję, chodź niech no Cię uściskam.

Po chwili tkwiłam w ramionach mojego przyjaciela, czyżby wszystko zaczynało się układać? Nie dość, że z Ibim to jeszcze ja i Cesc wracaliśmy do normalnych relacji, a pomyśleć, że to jego reakcji bałam się najbardziej.

-Nie jesteś zły? – szepnęłam mu na ucho uważnie obserwując teraz śmiejącego się z Thiago i Alexisem Ibrahima.

-Cieszę się – odpowiedział mi tym samym szeptem. – Że układacie sobie w końcu Wasze życie. No chyba, że Ty nie jesteś pewna…

-Oszalałeś? – zaśmiałam się ponownie spoglądając na niego. – To chyba najlepsze co mogło się ostatnio stać. Bałam się, że ta Dorien to jego jakaś kochanka, a tu proszę… Taka niespodzianka!

Chłopcy, a właściwie Puyol, Pique i xavi wymyślili, ze powinniśmy zjeść na dworze, więc udaliśmy się na La Rambla po jedzenie na wynos, a następnie pojechaliśmy na plażę. Po drodze dokupiliśmy alkohol i mogliśmy świętować na plaży, bo przecież było co świętować, a Ibrahim uświadomił mnie, że to właśnie tylko po to wszyscy są dzisiaj z nami. 

________________________________________________________________________________________

I proszę bardzo! Przyznajcie się kto się spodziewał po zwyczajnej kolacji w restauracji. Musiałam w końcu dojść do tego, w ogole kiedy wymyślałam to opowiadanie to zamysł był inny, Monika miała znowu odrzucić i to miało za sobą ciągnąć niezliczone konsekwencję, trochę pozmieniałam. W zasadzie trochę bardzo, ale sami sie przekonacie wkrótce. 

Miłej lekturki i pozdrawiam serdecznie.