21. Życie bez niej

Imprezy z Alexisem zawsze źle się kończą, jeśli ktośkolwiek z Was będzie miał ochotę z nim imprezować, pamiętajcie. Koło 13 kiedy otwierałem drzwi Isie prawie wylądowałem z łomotem na ziemi. Patrzyła na mnie z ogromnym zdziwieniem, co chwilę rzucając poderzliwe spojrzenia na mój salon. Musiałem szybko wymyślić, gdzie może podziewać się Monika. Nie wiem czy Holenderka uwierzyła w to co jej powiedziałem, jednak oddała mi naszego psa i kazała ją pozdrowić. Przeprosiła za to, że przywiozła Tinę wcześniej, ale wyjeżdżała z Busim do jego rodziców, a później na zgrupowanie. Kiwałem tylko głową mówiąc, że nic się nie stało i nic nie szkodzi. Kiedy godzinę później pojawił się Thiago ze swoim bratem nie zdawałem sobie nawet sprawy z tego jak bardzo źle jest już ze mną. Cały czas przed oczami miałem ten obraz, który zastałem rano w sypialni: Monikę i Cesca przytulonych do swoich nagich ciał i chyba tylko to powodowało, że miałem jeszcze siłę i chęci pić.
Schodziłem właśnie na dół po schodach zostawiając w pokoju gościnnym jedną z panienek sprowadzonych przez Alexisa, kiedy w moje oczy wpadło zdjęcie wiszące na jednej ze ścian. Ja i Monika jeszcze z pobytu na Maroko, oboje uśmiechnięci i przede wszystkim szczęśliwi. Zakląłem pod nosem podchodząc do lustra i uważnie sprawdzając czy dziewczyna nie zostawiła na mojej szyi po sobie żadnego śladu. Czysto. Skierowałem się do ogrodu, przyjemne słonko ogrzewało teraz trawnik i moją twarz. Usiadłem na jednym z ogrodowych leżaków i przymknąłem na chwilę powieki. Po krótkim odstępie czasu pojawił się obok mnie Sanchez z pełnymi butelkami piwa.
-I jak? - spojrzał na mnie podając mi trunek.
-Beznadziejnie - rzuciłem całkiem obojętnie. - Zostawiła mnie dla kolegi z drużyny. Że ja byłem taki ślepy...
-Nie mówiłem o niej - na twarzy  skrzydłowego Barcelony pojawił się cwaniacki uśmieszek.
-Aaaa... - przypomniałem sobie o tym co robiłem w ciągu ostatniej godziny. - Jak to z każdą pierwszą lepszą... Wiesz nie ma tych samych emocji.
-Zupełnie nie wiem o czym mówisz - zaśmiał się zajmując leżak obok mnie.
-Może dlatego, że dawno nie  miałeś dziewczyny - spojrzałem na niego z powątpieniem. - Zresztą i tak nie zrozumiesz.
-Dobra mów co się dzieje! - nie wytrzymywał już mojego marudzenia, nie dziwiłem się.
Podniosłem wzrok i dostrzegłem Thiago stojącego naprzeciwko nas bez koszulki i szczerzącego się z butelką piwa w ręku.
-Małolat jak już chcesz posłuchać to siadaj - burknąłem robiąc mu miejsce na moim leżaku.
-Rafa zaprosił Deulo, Tello i Bartre jak nie macie nic przeciwko - rzucił siadając  na wyznaczonym miejscu.
Było mi obojętne kto jeszcze zawita w tym domu. Wszystko powoli stawało się dla mnie obojętne.
-Przespała się z nim, czaicie? -zaśmiałem się nerwowo. - A ja byłem święcie przekonany, że Cesc i Monika się tylko przyjaźnią.
Poczułem jak Thiago poklepuje mnie teraz po plecach podczas gdy Alexis uważnie mi się przyglądał zastanawiając się, co ma mi odpowiedzieć.  Ciężko odetchnąłem zbierając się do kolejnego przemówienia.
-Cztery lata, cztery lata straciłem na to, żeby dojść do takiego rozstania. Żebym tylko wiedział, że tak to się skończy to dawno odpuściłbym Dorien...
-Ibi - usłyszałem Thiago, który jako pierwszy odważył się odezwać. - Cesc jest na prawdę w porządku. Nie martw się on jej nie skrzywdzi.
-Wiem - pokiwałem głową. - O tyle dobrze, że nie zdradzi jej jak ja...


Następnego dnia byłem w Gelsenkirchen. Od progu powitała mnie Dorien. Widząc mój nastrój nic nie mówiąc po prostu przytuliła mnie. Już wiedziała, niekoniecznie ode mnie.  Powoli ruszyłem do sypialni, gdzie runąłem jak długi na łóżko.  Nie miałem siły nic mówić. Tina nerwowo biegała po mieszkaniu próbując zaznajomić się z nowym terenem. Dorien usiadła obok mnie, poczułem jak złapała mnie za rękę. Kim była dla mnie ta brunetka? Teraz chyba powoli miała okazję stać się moim całym światem. Sama nie wiedziała, że stanęła przed taką szansą.
-Dor - zacząłem niepewnie wciąż leżąc i ściskając jej drobną dłoń. - Nie zostawiaj mnie, chociaż Ty.
-Ibi, jestem tu przecież - uśmiechnęła się kładąc obok mnie swoje ciało.

Te wszystkie dni bez Moniki dłużyły mi się niemiłosiernie. Pustkę po niej zapełniała mi piłka. Zacząłem koncentrować się na treningach trzy razy bardziej, co dawało przełożenie w meczach. I mimo, że nie dostałem powołania do reprezentacji cieszyłem się z tego, gdzie teraz jestem. Powoli układałem sobie życie. Mimo, że wielokrotnie wychodząc na boisko powtarzałem sobie, że gram dla niej, jej już nie było w moim życiu. Dorien z dnia na dzień stawała się dla mnie kimś więcej, kimś ważniejszym. Samir do tej pory nie mógł uwierzyć  w to, że zepsułem swój związek. Systematycznie wpajał mi do głowy, że to tylko i wyłącznie moja wina. Jednak wszystko przynosi jakieś skutki. U mnie tym skutkiem było większe zaangażowanie w futbol i wejście do pierwszej jedenastki. Zdołałem już postanowić, że nie wracam do Barcelony, że nie mam po co tam wracać. Teraz wszystko miałem tutaj... Nigdy nie wyobrażałem sobie, że moje życie odmieni się tak diametralnie o 180 stopni. I mimo, że czasem usychałem z tęsknoty lub po meczu chciałem podzielić się z nią wrażeniami nieodważyłem się do niej zadzwonić.
Była końcówka marca, do moich urodzin pozostało zaledwie 5 dni, wtedy właśnie zatęskniłem za nią, tak że zacząłem zdawać sobie z tego sprawę. Przez ostatnie 7 miesięcy żyłem bez świadomości tego, co się z nią dzieje. I zapewne żyłbym tak dłużej, a Dorien nadal oficjalnie pojawiałaby się u mojego boku, gdyby nie ten pamiętny telefon.

Patrzyłem na wyświetlacz dzwoniącego telefonu. Widniał na nim krótki, ale treściwy napis. 4 literki, które sprawiły, że nie wiedziałem co mam zrobić. Odebrać czy zignorować? Bądź, co bądź minęło już sporo czasu, dlatego postanowiłem podnieść słuchawkę do ucha. Po drugiej stronie usłyszałem jego przejęty głos. Już wtedy wiedziałem, że coś jest nie tak.
-Ibrahim? - rozgorączkowany Cesc próbował nawiązać ze mną kontakt.
-Co jest? - rzuciłem wysilając się na obojętny ton.
-Wiem, że jestem ostatnią osobą, która powinna do Ciebie dzwonić - zaczął, a ja już wtedy byłem pewny, że coś się stało. - Monika prosiła, żebym to zrobił. Ibi czy to możesz do niej przylecieć?
-Daj mi ją do telefonu - bąknąłem niby od niechcenia w rzeczywistości dusząc wszystkie moje obawy.
-Ona nie będzie z Tobą rozmawiać - westchnął. - Ibrahim nie wiem co się dzieje, ale ona czymś porządnie sobie zaszkodziła. Leży i zwija się tam z bólu. Mówiła, że tylko Ty jej pomożesz...
Wtedy już wiedziałem. Wróciła do tego. Znowu coś wzięła... Mimo, że obiecywała mi, że to się nie powtórzy, zrobiła to.
-Będę tak szybko jak się da - rzuciłem odłączając się.

________________________________________________________________________________
Kiepski rozdział. Musiałam przyspieszyć akcję, bo ile to można ciągnąć w nieskończoność?
Powoli zbliżamy się do końca.....

Pozdrawiam:*