13. Zgoda?

-Zostawiłeś mnie na pół imprezy na pastwę losu – warknęłam wściekła siedząc już w samochodzie, który miał odwieźć nas do domu.

-I o to Ci tylko chodzi? – prychnął śmiechem. – Nie moja wina, że Iniesta i Anna znają Dorien.

-No tak! W takim razie to też nie Twoja wina, że Twoja dziewczyna przyjechała z Tobą na to wesele.

-O co Ci chodzi? – warknął na mnie. – Jesteś zła, że miło spędziłem czas? Sama siedziałaś z Fabregasem.

-Oh, no tak! Ciekawe czemu z nim siedziałam… - założyłam ręce na piersi odwracając twarz w stronę okna.

-Nie rozumiem zupełnie o co się tak gniewasz – bąknął, po czym podał adres szoferowi.

-Pewnie! Nie mam zupełnie powodu – rzuciłam obojętnym tonem. – Szkoda, że nigdy nie wspomniałeś o kuzynce Dorien.

Na twarzy chłopaka pojawiło się zamieszanie, jakby nie wiedział co się dzieje dookoła niego albo jaką głupotę palnął. Jednak aż do powrotu do domu już się do mnie nie odezwał, dlatego nie zdziwiło go, gdy bez słowa wysiadłam z samochodu unikając nawet kontaktu wzrokowego.  Pod drzwiami sięgnęłam po telefon, który teraz wybijał melodyjkę oznajmiającą nadejście wiadomości tekstowej.

„Będę późno. Nie czekajcie na mnie. Isa”

Chociaż ona bawiła się dobrze. Z pewnością można tak skwitować zapoznanie jej z Busim. Zdecydowanie najlepszy pomysł dnia. Ibrahim pojawił się obok mnie i zaczął otwierać drzwi podczas gdy ja wybijałam treść odpowiedzi na klawiaturze.  Kiedy dom stanął otworem ominęłam go bez słowa i powędrowałam na kanapę stojącą w salonie, wciąż nie odrywając wzroku od ekranu komórki. Usiadł obok  mnie, wciąż milcząc. Zdjął z moich obolałych stóp szpilki i zaczął mi się uważnie przyglądać. Głośno westchnęłam, odłożyłam na bok  telefon, a nogi podciągnęłam bliżej ciała. Poczułam jego dotyk na moim kolanie, bez zawahania strząsnęłam jego dłoń z mojej kończyny. Nadal nic nie mówił, poczułam tylko  jak lekko się podsuwa i próbuje mnie przytulić. Rozległ  się dźwięk dzwonka w jego iPhonie. Wyciągnął telefon z marynarki, by po chwili odrzucić połączenie i cisnąć nim gdzieś między poduszki leżące na kanapie. Ponowił próbę objęcia mnie, ponownie rozległ się dźwięk dzwonka. Nieco wkurzony sięgnął po telefon naciskając zieloną słuchawkę:

-Dani daj mi spokój! – warknął do telefonu. – Super, super, super. Tak zrobiłem to. Pogadamy, ale nie teraz!

Spojrzałam na niego, wciąż z naburmuszoną miną i wtedy poczułam na policzku jego dłoń. Odruchowo przymknęłam powieki, poczułam opuszek jego palców na moich ustach. Skierowałam swoją dłoń ku jego by odciągnąć jego palce z moich ust. Ledwo to zrobiłam, a poczułam jego wargi na moich. Całował mnie zachłannie sprawiając, że mój gniew ulatywał. Nie mogłam się na niego gniewać nie w takim momencie. Jego dłonie powędrowały do zamka mojej sukienki. Powoli i delikatnie ją rozpiął pomagając mi pozbyć się tej części garderoby. Zostałam w samej bieliźnie, zaczęłam ściągać z niego marynarkę i koszulę, w których wciąż siedział. Powoli położyłam się na kanapie, czując jak on zaczyna przykrywać mnie sobą. Moje dłonie powędrowały do rozporka jego spodni. Zaczął całować mnie teraz po szyi. Powoli jego pocałunki zmierzały do mojego dekoltu, jednym zgrabnym ruchem pozbawił mnie stanika. Leżałam tam już tylko w skąpych stringach, on w samych bokserkach. Za chwilę weźmie to, co do niego należało… I wtedy ponownie rozdzwonił się jego telefon.

-Słucham – burknął wkurzony, kiedy teraz to ja zaczęłam całować go po twarzy i szyi. – Co? Nie teraz, możesz z tym poczekać?

Odsunął mnie od siebie i podniósł się z kanapy zaczynając krążyć po pokoju w samych bokserkach. A ja z jakiegoś dziwnego powodu poczułam potrzebę  ściągnięcia na siebie jego uwagi. Zdecydowanym ruchem zdjęłam z siebie ostatni element garderoby i trzymając go w ręku lekko w górze zawołałam mojego chłopaka.  Spojrzał na mnie z lekkim zdziwieniem, po czym jego wzrok przebiegł od mojej ręki wymachującej bielizną przez całe moje nagie ciało. Podrapał się po tyle głowy, rzucił mi nerwowe spojrzenie:

-Rob, wiesz…. Nie mam teraz zbytnio czasu – jęknął  przygryzając wargę i podchodząc bliżej mnie. – Zadzwonię jak skończę…. To znaczy wiesz, jak wrócę z trasy. Na razie.

Odłożył słuchawkę, popatrzył na mnie i pokręcił głową z niedowierzaniem. Zachichotałam jak głupia, kiedy wszedł na mnie uprzednio ściągając bokserki.

-Znowu schudłaś – jęknął, wciąż poruszając się we mnie. Wygięta w lekki łuk łapałam właśnie kolejny oddech, kiedy poczułam palce jednej z jego dłoni pod moimi żebrami. Ściągnęłam ją na biodra.

-Zawsze wolałeś te szczuplejsze dziewczyny – szepnęłam mu cicho do ucha chwilę po tym wydając jęk spowodowany przyjemnością jakiej teraz doświadczałam.

-Ty dla mnie byłaś idealna -  wysapał mi prosto w twarz.

-Zawsze tak się mówi… - moją wypowiedź przerwało kolejne jękniecie i proces wbijania paznokci w jego barki. – A potem się zostawia kobietę dla młodszej, chudszej, zgrabniejszej….

Zatrzymał się w bezruchu uważnie mi się przyglądając, jednak  ta przerwa była dla mnie chyba bardziej nieznośna niż dla niego. Przewróciłam go na plecy siadając na nim okrakiem. Na jego twarzy zawitał uśmiech samozadowolenia. Jedną rękę podłożył sobie pod głowę, a drugą objął, mnie ponownie na wysokości  żeber delikatnie przejeżdżając palcem po każdym  z nich.

Przebudziłam się grubo  po 1 w nocy. Ibiego nie było już w łóżku. Już albo jeszcze… Po cichu zeszłam na dół do kuchni po szklankę wody. Uważnie ważyłam każdy krok w obawie, że zasnął w salonie przed telewizorem. Stałam przed lodówką w samej koszulce chłopaka, kiedy drzwi od domu otworzyły się, a do środka weszła Isa z chłopakiem wspartym na jej ramieniu i głową zwieszoną w dół.

-Patrz kogo znalazłam pod domem – zaśmiała się podchodząc do mnie.

Pokręciłam tylko głową pomagając jej donieść Ibiego do sypialni, następnie wróciłam po mój napój przygotowując przy tym to samo dla niego. Kiedy wróciłam do sypialni Ibrahim leżał na łóżku i powoli zasypiał. Ponownie go podniosłam prowadząc do naszej łazienki. Włączyłam zimną wodę i zaczęłam go rozbierać celem wepchnięcia pod  zimny prysznic, który to na pewno sprawiłby, że chłopak by wytrzeźwiał. 

-Nie chcę iść pod prysznic – jęknął zsuwając się po ścianie i zwijając w kłębek.

-Ibrahim nie wkurzaj mnie – rzuciłam nieco surowym tonem, w efekcie spojrzał na mnie niepewnie, po czym podniósł się i wszedł pod strumień zimnej wody. – Gdzie Ty się szlajasz po nocy? I z kim?

-Byłem z Danim – cicho westchnął.

-No tak! Oczywiście!  Z kim innym mógłbyś o tej porze się szlajać – nie wytrzymywałam już dzisiejszego dnia nerwowo. – Wyrwaliście chociaż jakieś dziewczyny?

Wyciągnęłam go spod prysznica, by następnie zaciągnąć go do łóżka.

-Ja już wyrwałem – jęknął kiedy położyłam się obok niego. – Leży właśnie koło mnie w łóżku.

Po tych słowach przytulił się do mojej piersi i zasnął jak dziecko. A moje serduszko zostało automatycznie pokrzepione. Było dokładnie jak dawniej. Pogłaskałam go delikatnie po głowie, jednak coś nie pozwalało mi spokojnie zasnąć tej nocy. Cała ta Dorien nie dawała mi spokoju, bo przecież poznałam rodzinę Ibiego niespełna tydzień temu podczas pobytu na Maroko. I nie było wtedy tam żadnej Dorien, ani innej kuzynki modelki. Coś mi tu nie pasowało.

____________________________________________________________________________________

Od razu uprzedzam, że rozdział nieco krótszy, a fragment rozmowy o wadze dziewczyny na tą chwilę nie dla wszystkich może coś wnosić, ale uwierzcie mi wniesie i to dużo. Zresztą nie wiem czy robiliście to wcześniej, ale w tym opowiadaniu kluczową rolę będą odgrywały szczegóły, jakieś pojedyncze wypowiedzi, w zasadzie nie będą one wciąż ją odgrywają, tak więc zwracajcie na nie uwagę. 

Kolejny rozdział w hmm.. środę/czwartek.