11. Poczucie winy

Obudziłam  się rano z jego  głową na mojej piersi. Czułam jak ciężko oddycha, widziałam jak lekko się uśmiecha. Odruchowo wtopiłam palce dłoni w jego włosy.  Zamknęłam na chwilę oczy i powróciło wszystko. Mój błąd. Mogłam winić tylko siebie. Ibi ani Cesc nie zawinili tu wcale.

-Beznadziejna ze mnie dziewczyna – rzuciłam szeptem sama do siebie.

-Wcale nie – Katalończyk ściągnął teraz moją rękę ze swojej głowy delikatnie ściskając moją dłoń, głowę położył teraz obok mojej tak,  że mógł spoglądać mi w oczy.

-Znowu się z Tobą przespałam… - szepnęłam cicho bojąc się, że ktoś usłyszy. – I zrobiliśmy oboje to tylko dlatego, że pokłóciliśmy się  z naszymi połówkami.

Po tych słowach przytulił mnie, a ja potulnie jak baranek położyłam swoją głowę na jego torsie. Teraz to on zajął się przeczesywaniem moich włosów. Położyłam swoją otwartą dłoń na jego prawej piersi i mocno wtuliłam się w niego. Nic nie mówił tylko przeczesywał moje włosy. Po dłuższej chwili odpowiedział mi tym samym szeptem:

-Widocznie lubię do Ciebie wracać.

Nie wiedziałam co mam zrobić, poczułam krótki pocałunek na mojej skroni, wtedy zdecydowałam. Podniosłam się lekko patrząc w jego oczy, na mojej twarzy wciąż malowało się zdziwienie. Na jego natomiast dziwny spokój. Poczułam jak jego dłoń wędruje teraz na mój kark, druga na moje biodro. Nie wiedziałam czy nabija się ze mnie czy może próbuje złapać mnie w jakąś dziwną pułapkę. W duchu modliłam się o dwie rzeczy: nie spoglądanie mu w oczy i dzwonek mojego telefonu. Niestety telefon wciąż leżał wyłączony, a jego czekoladowe tęczówki namiętnie ściągały na siebie mój wzrok. Uległam, spojrzałam…. Poczułam jak swoją ręką przyciąga moją twarz bliżej swojej, wciąż spoglądałam mu w oczy. Nie wiedziałam już co się dzieje. Bałam się.

-Cesc, ja mam Ibiego – szepnęłam kiedy byliśmy już na tyle blisko, że czułam na swoich ustach jego oddech.

Momentalnie jak gdyby oprzytomniał, spojrzał na mnie badawczym wzrokiem, a ja korzystając z tej chwili nieuwagi zajęłam ponownie miejsce po drugiej stronie łóżka zachowując bezpieczny odstęp. W końcu łoże małżeńskie to umożliwiało. Co dziwne nigdy nie pilnowaliśmy tego odstępu, teraz mi się on przydał. Omiotłam wzorkiem część podłogi. Dostrzegłam jednak tylko górną część bielizny. Kiedy miałam już ją na sobie podsunęłam się ponownie bliżej Hiszpana, by sprawdzić drugą część podłogi, jednak ten mnie wyręczył podając mi brakujący element bielizny.

-Mówiłaś, że masz go dość – bąknął po chwili jakby z żalem.

-Ty za to nie mówiłeś nic o Danielle – odpowiedziałam mu nie racząc go nawet swoim spojrzeniem. – Cesc chcę, żeby miedzy nami było jak wcześniej, jasne?

-Mhm – usłyszałam ciche mruknięcie, ale czego mogłam więcej oczekiwać skoro bałam się mu nawet spojrzeć w oczy. – A co jeśli…

-Pogodzisz się z Danielle prędzej czy później – przerwałam mu jego pytanie.

Usłyszałam głośne westchnięcie i po chwili odgłos opadania na poduszki. Musiał się poddać, nie zadawał mi już pytań. Spojrzałam kątem oka na chłopaka leżał teraz na boku, odwrócony plecami do mnie i lekko podkulony.

-Cesc… - zaczęłam niepewnie nie wiedząc czy zechce mnie posłuchać. – Jesteś… Gniewasz się na mnie?

-Nie, skądże – rzucił wciąż będąc ode mnie odwróconym. – Po prostu Cię przeleciałem. Wciąż jesteśmy… Przyjaciółmi.

Ironia. Ironia biła z jego słów, zrobiło mi się podwójnie przykro. Nie dość, że zdradziłam chłopaka, którego kocham to jeszcze zawiodłam jego – chłopaka, który zawsze we mnie wierzył. Ubrana i przygotowana do wyjścia na śniadanie położyłam się na jego boku próbując go przytulić, ale ten mnie tylko odepchnął.

-Odsuń się… Jestem bez bokserek.

Zeszłam sama na śniadanie i zajęłam miejsce obok Ikera i Xabiego. Połowa składu nie doszła jeszcze na posiłek.

-Dobrze, ze mamy wolne – zawył Ramos wchodząc do restauracji.

-Brawo Barca – rzuciłam z ironią na co moi towarzysze spojrzeli na mnie z lekkimi uśmiechami. – Spędzę ten poranek z Królewskimi.

Iker i Ramos wybuchli chyba najgłośniejszym śmiechem, a mi nie było wcale do śmiechu, bowiem nikt z piłkarzy Azulgrany nie pojawił się na placu boju.

-A gdzie zgubiłaś Fabsa? – zapytał wciąż śmiejący się Iker.

-Śpi – skłamałam momentalnie łapiąc za dzbanek z sokiem i nalewając go do szklanki.

-Tak długo? – Xabi spojrzał na mnie podejrzliwym wzrokiem. –  To do niego nie podobne.

-Chcesz, to idź sprawdź – rzuciłam najbardziej obojętnym tonem na jaki było mnie stać. – Jakby nie patrzeć wypił wczoraj  dość potężną porcję alkoholu.

-Fakt – Ramos znowu głośno się zaśmiał. – Najlepsze było jak wylądował pod stołem.

-Haha bardzo śmieszne – naszym oczom ukazał się Fabregas wchodzący do stołówki razem z  Busquetsem.

Nasze spojrzenia się teraz skrzyżowały, niemrawo się do mnie uśmiechnął zajmując miejsce po drugiej stronie stołu obok Ramosa. Pech chciał, że siedzieliśmy w takich miejscach, że widzieliśmy się jasno i wyraźnie. Busi zajął natomiast miejsce obok mnie. Milczenie przerwał Alonso.

-Dałeś radę podnieść się z łóżka? – zapytał wywołując śmiech u obrońcy Realu.

- Wyciągnąłem go z pokoju jak siedział i rozpaczał nad kłótnią z Danielle – wtrącił Busi, a ja automatycznie skierowałam swój wzrok na Katalończyka.

-Stary ta kobieta Cię wykończy – westchnął Iker uważnie teraz przyglądając się pomocnikowi Barcy.

-Taaa… - mruknął w odpowiedzi. – Nie tylko ona…. Ale to nie moja wina, że ją kocham.

Po tych słowach spojrzał na mnie, a ja automatycznie podniosłam się ze swojego miejsca rzucając krótkie „Przepraszam” i uciekłam na hotelowe boisko. Teraz chyba tylko tam panowała cisza i spokój. Sięgnęłam do kieszeni po mój telefon, który włączyłam. Odczytałam setki smsów od Ibiego o treści „Gdzie jesteś” lub „Daj znać, że żyjesz”. Nie zważając na ich treści wykręciłam jego numer.

-No nareszcie! – przywitał mnie jego okrzyk. – Gdzie Ty jesteś? !

-Ibi...– jęknęłam cicho, a łzy same mi się polały.

-Co jest? – zapytał zapominając o poprzednim  pytaniu.

Przełknęłam ślinę z jednej strony chciałam mu powiedzieć, ale z drugiej… bałam się.

-Przepraszam, naskoczyłam na Ciebie – szepnęłam.

-Ja na Ciebie naskoczyłem, przepraszam. Zapłaciłem później za to – zaczął swój monolog, który przerwałam mu ja, a raczej moja troska.

-Co się stało?

-Nic, nic. Bardziej się przestraszyłem, niż stało mi się coś autentycznie. – zaśmiał się. – Wyobraź sobie, że po meczu wylądowałem u polskiego dentysty.

Zaśmiałam się do słuchawki.

-Jak to?

-Stuknąłem się z Weasleyem na boisku, sztab się trochę przestraszył i wysłał mnie do specjalisty.

-Ale na pewno w porządku? – zapytałam chcąc się upewnić.

-A jak powiem, że nie to przylecisz tutaj? – westchnął, a mi wydało się, że usłyszałam w tym pytaniu cień tęsknoty.

-Dobrze wiesz, że sobie przeskrobałeś… - westchnęłam siedząc na  murawie i ją skubiąc.

-Owszem, wiem i ubolewam nad tym. Tęsknie za Tobą no, uzależniłaś mnie od siebie.

-Biedaczek – zaśmiałam się i w tym samym momencie dostrzegłam przede mną nogi należące z pewnością do Cesca. – Ib, muszę kończyć.

Podniosłam się z trawnika odwracając tyłem do reprezentanta „La Roja”.

-A uraczysz mnie jeszcze swoją obecnością na Euro? – usłyszałam po drugiej stronie słuchawki.

-Pomyślę – rzuciłam uśmiechając się lekko pod nosem. – Kończę. Pa.

Schowałam telefon do kieszeni w spodenkach w których teraz stałam przed Fabregasem. Odważył  się podejść do mnie bliżej.

-Skąd wiedziałeś, że tu jestem? – burknęłam wciąż stojąc tyłem.

-Mam okno na boisko. – rzucił jakby od niechcenia.  – Afellay dzwonił?

-Nie. – rzuciłam równie chłodno jak on wymawiając nazwisko jego kolegi z drużyny. – To ja do niego zadzwoniłam.

-Co?! – niemalże wybuchł podchodząc bliżej mnie i ku mojemu zdziwieniu łapiąc mnie za nadgarstek.

-Tak dobrze słyszysz. – rzuciłam wyswobadzając swoją rękę z jego uścisku jednocześnie, wciąż stojąc tyłem do niego.

-Monika – usłyszałam jak wypowiada moje imię i od ruchowo przekręciłam lekko głowę w jego stronę. – Chodź tu…

Pokręciłam przecząco głową. Nie wiem co się ze mną działo, bałam się spojrzeć w jego oczy, bałam się wykonać jakikolwiek ruch.

-Rozmawiałeś z Danielle? – rzuciłam jakby od niechcenia, ale jednocześnie zżerała mnie ciekawość, dlatego też odwróciłam się przodem do niego.

-Nie mam o czym – bąknął spuszczając głowę.

Przysiadłam na murawie łapiąc go jednocześnie za rękę i ściągając do mojego poziomu. Zajął wolne miejsce obok mnie i ponownie spojrzał mi w oczy.

-Cesc, Ty ją kochasz. Sam to dzisiaj przyznałeś – utrzymywałam z nim kontakt wzrokowy, a on uważnie mnie słuchał. – Ile razy mówiłeś, że jesteś z nią szczęśliwy? Zapomniałeś już?

-Owszem przyznałem dziś, że kocham, ale nie że ją – rzucił krótko wciąż patrząc mi w oczy. Zrozumiałam.

-Cesc… - zaczęłam chwilę się zastanawiając i łapiąc go za ręce. – Ty i ja – to nie ma sensu. Ja nawet prawdopodobnie nie wytrzymałabym z Tobą na dłuższą metę. Nawet o tym nie myśl. To nie miałoby najmniejszego sensu. Za bardzo jesteśmy do siebie podobni.

Kończąc swoją wypowiedź uśmiechnęłam się do niego zachęcająco.

-Skąd wiesz, że nie wytrzymałabyś? – zawiesił się jakby na jednym stwierdzeniu. – Udowodnię Ci, że się mylisz.

-Nic nie musisz mi udowadniać. Chce tylko, żebyś pamiętał, że się przyjaźnimy…. Nic więcej – szepnęłam już niemal zrezygnowana. – Nie zmuszaj mnie do tego, żebym już  dzisiaj pojechała do Ibiego, chcę go odwiedzić dopiero na meczu.

Siedziałam z Busquetsem i Pique przed Playstation. Patrzyłam jak grają kolejny mecz z rzędu. Już zaczynało mnie to nudzić, ale nie wiedziałam co ze sobą zrobić miałam do wyboru: a) przebywanie tu z nimi b) basen i sauna z resztą Barcelony w tym z Fabregasem c) samochodziki z Królewskimi. Mój wybór chyba był oczywisty. Trzymałam w ręku telefon co chwilę pisząc z  Ibim. Mimo, że do końca mu nie wybaczyłam znowu mnie do niego ciągnęło. Skoro on uzależnił się ode mnie to ja od niego chyba też. Nawet zdecydowanie na pewno.

-Pozdrów Ibiego – rzucił Geri lekko się do mnie uśmiechając i wracając do gry na konsoli.

Kąciki moich ust wzniosły się ku górze, kiedy usłyszałam słowa obrońcy Barcelony oraz kiedy odczytałam kolejną wiadomość od Marokańczyka. Najdziwniejsze jest to, że było popołudnie, a on nie trenował. Kolejne dni zleciały szybko.  Na meczu Polaków nie dane mi było siedzieć samej, bowiem dołączył do mnie sam W. Szczęsny wraz z klubowym kolegą Ł. Fabiańskim. Przyznam, że ten drugi był zdecydowanie milszy i lepiej ułożony.  Mecz Holendrów też przebiegł miło. Podczas niego tylko Bouchra rzuciła, że byłabym dobrą mamą widząc mnie trzymającą na kolanach tym razem Shaqueela, a ja dziękowałam Bogu, że powiedziała to pod nieobecność Ibiego. Po meczu o dziwo też się nie pokłóciliśmy 

tylko wpadliśmy sobie w ramiona. Co prawda Ibrahim ponarzekał trochę, że mało grał albo, że Holandia przegrała, jednak ja już nie oberwałam za darmo.  Siedziałam właśnie w naszym pokoju hotelowym na rogu wanny i smarowałam nogi balsamem, kiedy do łazienki wszedł Ibi. Zatrzymał się i zaczął mi się uważnie przyglądać przechylając lekko głowę.  Podszedł bliżej i dotknął delikatnie opuszkiem palca mojego obojczyka. Ta z początku niewinna pieszczota nie wydaje się niczym strasznym, no chyba, że jesteś mną i masz coś na sumieniu.

-Co tu masz? – zmarszczył lekko brwi, wciąż dotykając mojego prawego obojczyka.

Złapałam jego rękę i ściskając ją podeszłam do lustra, by przyjrzeć się uważnie temu, co zauważył właśnie mój chłopak. Wzdłuż kości rozchodził się cienki strupek, niczym po zadrapaniu. Połączyłam fakty w głowie i już wiedziałam, kiedy mogło do tego dojść.

-To? – odwróciłam się do niego przodem i spojrzałam mu w oczy, by po chwili zawiesić wzrok na jego ramieniu. – Zadrapałam się jak nakładałam wisiorek.

Kłamałam, łgałam jak pies. W jednym momencie poczułam się malutka, puściłam jego dłoń i wsparłam teraz swoją twarz na jego torsie. Poczułam jak mnie obejmuje, przytula i całuje w czubek głowy. Zamknęłam oczy i skupiłam się na jego zapachu. Jeszcze nie wiedziałam czy mi uwierzył.  Dość długo milczał, a moje serce ze stresu zaczynało walić co raz mocniej. Przesunęłam swoją dłoń z jego lewego ramienia na lewą pierś. Pochylił się i pocałował mnie krótko w skroń. Po chwili niósł już mnie na rękach do łóżka.

-Kocham Cię, ale idź już spać – westchnął kładąc mnie na łóżku i całując krótko w usta.

-Ibi, ja.. – zaczęłam niepewnie jednak stanowczo mi przerwał.

-Porozmawiamy jutro.

______________________________________________________________________________________

Co prawda nie wyrobiłam się w terminie z oddaniem nowego rozdziału, ale jednak się on pojawia. Przed wyjazdem okazało się jednak, że mam za dużo na głowie stąd to opóźnienie. Przerwa wakacyjna zaliczona. Być może za krótka... Jednak lepsze to niż nic. 

Miłej lekturki ;)
Zaległości u Was nadrobię w ciągu 2-3 dni. Dzisiaj niestety prawdopobnie ze wszystkim nie dam rady.